Kada objekat postane simbol vremena i borbe onda znate da se u njemu dešavala historija, a posebno kada je ta historija sazdana životima, emocijama i radom djece i učitelja, onda je to nešto posebno. Danas djevojčice polaze u školu, taj čin je lijep i radostan, a nekada je to bio veliki revolucionarni korak u historiji naše zemlje. Priča počinje ne tako davno, ali ipak u nekom
drugom stoljeću, davne 1925. godine 20. stoljeća kada se osniva Prva ženska gimnazija. Počinje svoje postojanje i rad nespremna, ali sa velikom željom i potrebom da postoji.
Učenice koje su do tada završavale školu obično su polagale razredne ispite na kraju godine u jednoj od dvije tada postojeće muške gimnazije u početku kao privatistice a kasnije, od 2. augusta 1918. godine je dozvoljeno da se upisuju kao redovne učenice u muškim gimnazijama. S vremenom se broj učenica povećavao i stvorila se potreba da se organizuje zasebna ženska gimanzija koja sa radom počinje 1925. godine. Prijemni su polagale iz srpskog jezika i matematike, od prvog dana se vršila selekcija ko je spreman pohađati školu, a one djevojčice koje nisu položile prijemni imale su drugu šansu slijedeće godine kada se pripreme za novi nivo obrazovanja.
U prvih deset godina svog postojanja bila je gost, dijelila je prostorije sa Drugom muškom realnom gimnazijom, jedni prijepodne drugi poslijepodne i tako je rasla i jačala. Postavilo se pitanje potpunog osamostaljivanja tako da je svoje prostorije dobila 1935. godine u zgradi bivše divizije u Dobrovoljačoj ulici na broju 161. Imena ulice su se mijenjala, ali ulica i zgrada ostale su iste.
Ta građevina, zgrada Prve ženske gimnazije, proglašena je nacionalnim blagom 2012. godine a ovo je priča o pričama koje su svoj život započele, jedno vrijeme živjele, neke završile a neke još žive u njoj. Kartografski prikaz ulica Sarajeva sa objektima, a samim time i zgdrada Vojne komande iz 1904. godine Walny's Plan von Sarajevo und Umgebung2objašnjava svrhu njenog korištenja dok već na drugoj karti grada zgrada je prikazana kao javno dobro bez posebnih naznaka u koje svrhe je korištena3. Prvi put na karti grada iz 1937 zgrada je označena kao Ženska gimnazija.
Od komande do škole/Od kamena do čovjeka Zgrada škole izgrađena je 1898. godine u neorenesansnom stilu. Objekat je građen u dvije faze. Dokumentom iz 19095. godine kojim nadbiskub Vrhbosanske nadbiskupije traži zajam od 85 000 Kruna od Mađarskog trgovačkog dioničarskog drštva vidimo da je zgrada u vlasništvu Nadbiskupije, ipak da tačnije kažemo uknjižena je kao vlasništvo Nadbiskupskog svešteničkog sjemeništa u Sarajevu.
Podaci govore da je nadbiskup Štadler otkupio zgradu od rabina Baruha o kojem govori historičar Alija Bejtić6. Za vrijeme Kraljevine u martu 1921. izdaje se naredba da se izvrši izmjena u zemljišnoknjižnom upisu kao vlasništvo Državnog erara Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, a potom uvođenjem diktature dolazi naredba Ministarstva pravde od 18.9. 1930.godine da se svi nazivi na službenim dokumentima promijene iz Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca u Kraljevina Jugoslavija. Do 1934. godine služi uglavnom vojnoj svrsi, oficirima, zatim za potrebe sporta, izdavala se sala ili su je koristili učenici tadašnjih gimnazija. Međutim, zbog povećanog broja učenica Ženske gimnazije koja je do tada bila smještena zajedno sa Drugom muškom gimnazijom odlučeno je da se škola adaptira za potrebe izvođenja nastave7. To je i urađeno, a škola je realno počela sa radom u novim prostorijama 18. februara 1935.8godine. Zapisi govore kako su učenice nekoliko dana pomagale da se prenesu sve potrebne stvari za početak novog polugodišta a pred sami početak nastave u novoj zgradi 17.februara 1935 nije bilo nastave, jer su prenosile poslednje stvari. Do danas zgrada je državno/ gradsko vlasništvo. Korištena je za potrebe vojske, a potom kao zgrada škole – Prve ženske gimnazije, potom Prve i Druge ženske gimnazije, zatim O.Š. Petar Kočić i Fiskulturne škole, a od 70-tih godina Srednja škola poljoprivrede, prehrane,veterine i uslužnih djelatnosti